Covid-19 gooit ieder evenement in de war, zo ook de Bergsportdag. Vorig jaar ging het al niet door en ook dit jaar niet. Het alternatief is een digitale Week van de Bergsport: van 15 tot en met 21 maart. Veel is vooraf opgenomen en kun je bekijken op het moment dat jij wil. Een ander gedeelte is live. Aanmelden kan via deze link.
We hadden het verdiend, vonden we: een heerlijk weekendje weg. Voor ons is dat de bossen in. De keuze is nooit moeilijk, de Utrechtse Heuvelrug. Niet belachelijk ver weg voor ons en veel bos. Voor deze keer gingen we naar een ons bekend hotel, Landgoed Zonheuvel vlakbij Doorn. Niet de eerste keer dat we daar waren en altijd prima voor ons. Op sommige sites wordt geklaagd over de kleine kamers, maar dat boeit ons niet: op die kamer zijn we alleen om te slapen. Naar buiten willen we en gaan we. Een overzicht in foto’s.
Nadat ik mijn auto parkeerde bij restaurant Bosch en Duin, viel de regen met behoorlijke bakken uit de hemel. Van alle droge weekenden, kozen wij het enige natte weekend van december om naar de Loonse en Drunense duinen te gaan. We twijfelden en keken elkaar aan. De conclusie? We zijn er nu toch dus laten we maar gaan ook. Het was een fijne, maar natte, hernieuwde kennismaking met het duingebied in Noord-Brabant. Ik kende het gebied vanuit mijn jeugd, en dat is best lang geleden. Vlak voor Kerstmis 2018 verbleven we twee dagen in dat gebied, we overnachten in hotel Guldenberg. Dat hotel valt onder de gemeente Helvoirt, maar ligt midden in het bosgebied. Prima plek dus en een prima hotel.
Lees meer
Wie wint de wandeltrofee van beste wandelroute? De organisatie van de fiets- en wandelbeurs heeft de longlist bekend gemaakt. Tien wandelroutes strijden om de eer. De bekendmaking van de winnaar is op zaterdag 2 februari 2019 tijdens de eerste dag van de beurs in Gent. Voor het eerst kwamen naast routes in Nederland en België ook routes in het Groothertogdom Luxemburg in aanmerking. Daarmee is de trofee uitgegroeid tot een onderscheiding voor de beste (nieuwe) wandelroute van de Benelux.
In augustus verpulverde de Belgische tandarts, Karel Sabbe, het record op de Appalachian Trail. Zijn tijd was 41 dagen en 7 uur. Een verbetering van maar liefst 4 dagen ten opzichte van het oude record. Iedere dag liep hij 2 complete marathons over onverhard geaccidenteerd, bergachtig terrein. Eerder vestigde Sabbe al een nieuw record op de Pacific Crest Trail, de route die langs de westkust van de Verenigde Staten loopt van Mexico naar Canada.
Ook in 2019 wordt op de Fiets- en Wandelbeurs de beste fiets- en wandelroute bekend gemaakt. Twee jury’s zijn buigen zich de komende maanden over die vraag. Tot en met 1 september kunnen fiets- en wandelliefhebbers, regio’s, provincies en andere organisaties routes hiervoor aanmelden. De Fiets- en Wandelbeurs is de grootste beurs in Europa voor fietsers en wandelaars. Op 2 en 3 februari 2019 vindt deze beurs plaats in Flanders Expo in Gent (B) en op 1, 2 en 3 maart 2019 in Jaarbeurs Utrecht.
Voor piramides moet je naar Egypte, dat weet iedereen. De oudheid komt je daar vanzelf tegemoet. Maar ook in Nederland hebben we een piramide, ook dat weet iedereen. Denk ik. In Austerlitz. Veel schoolreisjes gaan er heen en hele kuddes mensen. Wat kan je er doen? Het ding beklimmen, er naar kijken en er is een speeltuin en restaurant. Dat is het wel zo’n beetje. Niet veel, maar je moet er eens geweest zijn. Toch? In ieder geval kan je in de buurt geweldig wandelen. En dat deden wij toen we een weekend doorbrachten op Landgoed De Horst op de Utrechtse Heuvelrug. We liepen de wandeling Marmontberg en ja, dan kom je langs de Pyramide van Austerlitz.
Een warm welkom in het Klimaatbos van Natuurmonumenten (niet dus), uitwerpselen van een vos (of meerdere vossen) en sporen van een bever. De korte wandelroute, iets meer dan 4 kilometer, door het Klimaatbos en Harderbos biedt veel. Veel bomen, veel modder en sporen van dieren. Zelfs een ree kruiste ons pad. Verder was het er rustig. Zo rustig dat we geen mens gezien hebben. Dat feit vinden wij geweldig. Een klein bos helemaal voor jezelf. Op wat lawaai van auto’s op de achtergrond na, ploeterden we door het bos. Soms letterlijk ploeteren, want modderig is het er. Goede schoenen of laarzen is na een natte periode wel een vereiste.
Het duurde even, maar toen viel het kwartje als een atoombom. Wat we ons afvroegen? Waarom zijn we al heel lang niet meer bij de Oostvaardersplassen geweest? Opeens wisten we het weer. Er is geen ruk aan. Je mag er niet in, hooguit wat over de vlakte staren en dat is het wel. Staatsbosbeheer, net als Natuurmonumenten, is kampioen in het plaatsen van borden met verboden toegang. Loop maar eens met je hond naar het bezoekerscentrum. Ze schieten je nog net niet af. De Oostvaardersplassen worden met het leven bewaakt. Wel houdt Staatsbosbeheer safari’s in het gebied en rijden de boswachters af en aan. Maar het gewone volk, het gepeupel, de belastingbetaler, ja die moet op een flinke afstand blijven. Zonde van de tijd dus. Nou ja, wat foto’s gemaakt. Zwaluwnestje gezien en vanuit de kijkhut een vosje gezien. En op grote afstand paarden en herten. We onthouden het vosje en vergeten de rest.