Covid-19 gooit ieder evenement in de war, zo ook de Bergsportdag. Vorig jaar ging het al niet door en ook dit jaar niet. Het alternatief is een digitale Week van de Bergsport: van 15 tot en met 21 maart. Veel is vooraf opgenomen en kun je bekijken op het moment dat jij wil. Een ander gedeelte is live. Aanmelden kan via deze link.
Het lijkt erop dat Staatsbosbeheer de Coronacrisis heeft gebruikt om de paalkampeerplaatsen definitief te sluiten. Het is dus over en uit voor het paalkamperen, in de gebieden van Staatsbosbeheer dan. Het sluiten is minst vreemd omdat boswachter Corien Koreman eerder aan de buitenluchtin.nl aangaf, toen Staatsbosbeheer de paalkampeerplaatsen op de Utrechtse Heuvelrug sloot, dat de organisatie kijkt naar alternatieven. Een leugen? Of houdt de organisatie iets achter de hand. Het nieuwsbericht op de website laat weinig ruimte voor hoop open.
Opnieuw heeft Staatsbosbeheer Paalkampeerplaatsen gesloten. Ditmaal in het westen van Noord-Brabant. Met dank aan al diegenen die de huisregels niet opvolgden, vernielingen aanrichten en dan ook nog de noodverordening Covid-19 aan hun laars lapten. De natuurliefhebber en de echte hiker zijn de dupe van dit zinloze gedoe. Alwin Brandt, boswachter in het gebied, maakte dit via Twitter bekend. In februari 2020 sloot Staatsbosbeheer al de paalkampeerplaatsen op de Utrechtse Heuvelrug en nu dan ook in Brabant. Zo langzaamaan sterft dit avontuurlijke kamperen een stille dood.
In de jaren 90 van de vorige eeuw is Staatsbosbeheer begonnen met het aanleggen van Paalkampeerplaatsen. In 1996 verscheen de eerste in west-Brabant. Staatsbosbeheer vond het concept passen binnen het beleid van de organisatie en was geen concurrentie voor de gewone campings. Het uitgangspunt was natuurbeleving en kleinschaligheid en misschien wel het tegengaan van wildkamperen door hikers die graag een paar dagen zwerven door de Nederlandse natuurgebieden, te voet of met de fiets. Sinds die tijd breidde het netwerk van paalkampeerplaatsen zich langzaam uit.
Met ingang van dit jaar zijn de twee paalkampeerplaatsen op de Utrechtse Heuvelrug gesloten. Het gaat dan om de terreintjes bij Austerlitz en in boswachterij De Vuursche. Het heeft er alle schijn van dat de paalkampeerplaatsen ten onder gaan aan het succes van gratis kamperen, terwijl die plekken daar niet voor bedoeld zijn. De paalkampeerplaatsen zijn ontdekt door groepen jongeren die zelfs met de auto kwamen en schijt hadden aan de de regels.
We konden het niet negeren: de wespen op onze kampeerplaats deze zomer. We zijn geen fan van die dieren, maar ook niet hun grootste vijanden. In principe is er geen reden om zo’n beestje dood te meppen. Ik had ergens gelezen dat een stuk fruit ergens in een hoek, wespen aantrekt zodat ze jouw ranja met een rietje niet lastig vallen. En verdomd het werkt. Al hield niet iedere wesp zich aan mijn plannetje. Dwarsliggers heb je altijd.
Drenthe werd het dit jaar voor de grote vakantie. Tropisch Drenthe, want de zomer was top, heet en heter. Drenthe is wel een provincie waar je leuke dingen kunt doen, maar het weer dreef ons steeds naar het water. Te warm om wat anders te doen. Als uitvalsbasis hadden we camping ’t Vlintenholt. Geen onbekend terrein voor ons. Een aantal jaren terug kampeerden we er ook al eens.
Waanzinnig, nog nooit zo’n zomer meegemaakt: in Nederland dan. Op een fikse onweersbui na, is onze vakantie op camping ’t Vlintenholt droog en dor verlopen. Geen straf voor ons, het water trok en we hebben een behoorlijke kleur gekregen. In het bos was het goed toeven, de tent is droog opgezet en ook weer droog ingepakt. Kortom, geen klagen. Voor nu een foto-overzicht en later meer over Drenthe en onze vakantie in detail.
Het was dor, droog en warm in Drenthe
Ooit stonden we op een natuurcamping midden in het Groene Hart en we hadden onze kleine tent opgezet op een rustig grasveldje. Tot dusver niets aan de hand. We hakten hout, stookten een vuurtje en namen wat te eten. Pas toen we in de slaapzakken kropen, dachten we van hmm. We lagen niet helemaal waterpas. Niet echt handig, maar we hebben het er maar mee gedaan die nacht. De volgende dag de tent toch maar een stuk verplaatst. De moraal? Let even op waar je je overnachtingsplek maakt.
Het is onmiskenbaar: we worden een dagje ouder, al willen we daar niets van weten. Maar als we de foto’s van de afgelopen jaren terugkijken, is er geen ontkennen aan. De koppen zijn oud geworden. Toch kampeerden we nog steeds in onze, inmiddels 12 jaar oude, Fjällräven Akka RS 3. Een trekkerstent die niet kapot te krijgen is, zo lijkt het. Die tent voldeed en voldoet eigenlijk nog steeds, al hadden we de laatste jaren een klein verlangen. Wat dat was? Recht opstaan in de tent. Daarom riepen we al jaren: we willen een andere tent. Maar een tent kopen met mijn lief, is niet makkelijk. Gelukkig werd ze een paar weken straalverliefd op de De Waard, Kleine Bonte Specht. Zelfs ik kan overeind staan, alleen langs de paal. Dat dan wel.
Foto: Staatsbosbeheer